Lilian Finn is een 31-jarige auteur, spreker en designer, getrouwd met C. en moeder van N. (4). Haar hoofd is vaak een grote warboel vol anekdotes uit haar eigen leven. Favoriete plekje in huis: de wc, waar een groot bord hangt met foute magneetjes en foto’s van mooie momenten. In iedere column van haar hand, neemt ze je mee in haar gedachten en showt ze een magneet!
Het is al weer vijf jaar geleden dat we de sleutels kregen van dit huis. Ons eerste huis dat we samen kochten. Vanaf het moment dat het op Funda stond, zagen we ons er zelf al wonen. Het was ons droomhuis. Nou ja, bijna dan. We wilden wel wat dingen tweaken.
De keuken was niet ons ding, het meeste wat ons tegenviel was dat het geen open keuken was. Dus bij het voor het eerst openen van de deur na het ontvangen van de sleutels, lieten we ook meteen een aannemer binnen. Die direct aangaf dat het slopen van die muur geen makkelijke klus was, want het is blauw beton. Geen idee wat dat precies inhoudt, wel weet ik dat er met water gehakt moest worden. Wat weer betekende dat er een nieuwe vloer in moest. Tsja. Niet ideaal, want zo zouden we drie verschillende vloeren hebben (keuken met tegels, laminaat in de woonkamer en weer een andere in de hal). Ik was een aantal weken zwanger toen we deze keuze maakten. Eén ding wisten we zeker; deze grote sloopactie zouden we niet herhalen met een baby in huis. Dan maar drie vloeren en voor de komst van de inboedel en baby regelen. De kleine stukjes muur hebben we trouwens omgezet naar magneetjes, zodat we deze met ons feest konden uitdelen als party favor.
Ook onze inboedel moest opnieuw bekeken worden. We waren het jaar daarvoor gaan samenwonen en met twee inboedels samengevoegd, hadden we best ruim artikelen. Alleen dit huis was een slagje groter en wilden we meer ‘ons’ maken. Door de jaren heen is bijna alles in de woonkamer vervangen, alleen wat losse items komen uit de tijd dat we alleen waren. Niet omdat die items lelijk waren – sommige trouwens wel, sorry Charles – juist omdat we nu meer herinneringen samen hebben.
Toen die baby weer wat groter was, werd de vloer beneden vervangen, een nieuwe keuken geplaatst, de tuin opgehoogd, de trapbekleding vervangen en alles opnieuw gewit. Wat geeft het toch altijd een zooi en wat blij ben je als het achter de rug is. Wanneer alles weer een plekje heeft en aan de kant kan. Geeft ook weer wat rust in mijn koppie.
De laatste klus is nu hopelijk bijna klaar. De hele zolder ging op de kop en daar is een extra kamer gekomen. Mijn werkkamer. Het maakt me supergelukkig dat ik nu eindelijk een eigen plek heb om te werken en al mijn verhalen uit te kunnen tikken. Alleen voor nu, voor nu hoop ik dat het bij deze verbouwing blijft. Even rust in huis. Alhoewel, ons kennende zullen we vast wel een nieuw project vinden.
Niet dat ik trouwens kan klussen. Ik kan nog net een spijker van een schroef onderscheiden en daar houdt het mee op. Daarom ben ik extra dankbaar voor een man die weet wat hij doet én het leuk vindt. Zo wordt dit huis beetje bij beetje steeds meer ons thuis.