In januari 2023 deed ik mee aan de Hebban Schrijfwedstrijd rondom het boekenweekthema ‘ik ben alles’. Opdracht: schrijf een kort verhaal van maximaal 300 woorden en laat de lezer achter met een dreun.
Helaas heb ik niet gewonnen en staat mijn droom om naar het boekenbal te gaan on hold. Niet getreurd, ik kom er wel en deel nog steeds graag mijn inzending. Lees je mee?
Stilte na de storm.
Daar staat ze. Alleen. Achtergelaten. Anders. Met haar schoenen in haar hand en op blote voeten. Bewust en alert zet ze haar eerste stap. De vloer is nat. Niet nat genoeg om een plas te vormen. Precies nat genoeg om haar ene voet vochtig te maken. Ze plaatst haar andere voet er naast. Wiebelt langzaam met haar tenen.
Het beetje water op de grond beweegt. Haar voeten maken het rusteloos. Het water neemt de storm in haar over. Alsof haar tenen een uitgang vormen voor alles dat leeft in haar. Ze schuift haar voeten naar voren. Glijdend over de vochtige plekken. Haar voeten voelen als schaatsen. Bijzonder kalm blijft ze met schaatsende bewegingen naar voren gaan.
Het moet er uit. Dat gevoel. Het gevoel van niets zijn. En alles tegelijkertijd. Haar lichaam voelt niet als die van haarzelf. Tevens niet als die van een vreemde. Ze weet niet wat het vandaag veroorzaakte. Ze weet wel dat het de laatste keer is. De laatste keer dat ze deze woelende gevoelens in zich heeft.
Haar voeten gaan als vanzelf. Met iedere stap naar voren verdwijnt er een stukje. Een stukje van haarzelf. Een gedeelte dat ze maar al te graag wilt verliezen. Hoe meer ze verliest, hoe meer ruimte ze kan innemen. Ze wil die ruimte vullen. Vullen met aandacht. Liefde. Positiviteit. Geluk. Stukje bij beetje voelt haar lichaam vol.
Ze schuift door naar de rand. Haar ogen volgen de rozige gloed van de zonsopgang. Ze sluit haar ogen en voelt. De warmte van de zon. Zelfs de kleur kan ze opnemen. Haar lichaam vult zich zo als nooit eerder. Haar tenen krullen zich om de richel.
Dag wereld. Ik ga in vrede.