Lilian wil af van schuldgevoelens

Lilian wil af van schuldgevoelens


Lilian Finn is een 31-jarige auteur, spreker en designer, getrouwd met C. en moeder van N. (4). Haar hoofd is vaak een grote warboel vol anekdotes uit haar eigen leven. Favoriete plekje in huis: de wc, waar een groot bord hangt met foute magneetjes en foto’s van mooie momenten. In iedere column van haar hand, neemt ze je mee in haar gedachten en showt ze een magneet!

Ben je een moeder, dan herken je je vast in wat ik wil vertellen. Zodra we ook maar iets voor onszelf willen doen, zijn daar de meningen.

“Zou je dat wel doen?” “Hoe ga je dat regelen dan?” “En moet de vader dan oppassen?”

Vooral die laatste: een vader past niet op. Het is ook zíjn kind, die hij helemaal prima kan opvoeden. Oké, er zijn op papa-dagen altijd dingen die anders gaan dan op mijn mama-dagen. Niet omdat het een beter is dan het ander; we zijn verschillende mensen en doen daarmee verschillende dingen. Waar vader uren kan knutselen met de kleine man en zich niets aantrekt van de rommel, kan ik juist weer uren met hem chillen op de bank met een filmpje. Onze zoon heeft beide nodig en vindt beide leuk. Wij niet en daarom is het ook goed dat we afwisselen in de een-op-een tijd die we met ons kind hebben.

Die vervelende lijsten

Maar weet je wat nog het ergste is? De schuldgevoelens in mijzelf. De heb-ik-alles-wel-van-te-voren-klaargelegd- en de wat-als-de-luiers-op-zijn-gevoelens. Want in mijn hoofd heb ik altijd een grote en lange to-do als het gaat om mijn zoon. Hij gaat dan en dan logeren, dan moet hij zoveel setjes kleren mee en dat betekent dat ik dan moet wassen, zodat we genoeg kleren voor thuis hebben en genoeg mee kan geven. Hij is weer gegroeid, dat zorgt dat er wellicht nieuwe kleren moeten komen, maar het voorjaar komt er ook weer aan; wil ik nu nog wel een nieuwe lange broek kopen of stellen we dat uit tot de herfst? Hmmm zijn zomerjas van vorig jaar is te klein, alleen hij draagt liever geen jassen in de zomer, wel wil ik dat hij wat aan heeft als het toch nog wat fris is, zullen we dan maar weer over gaan op een spijkerjack? Tegenwoordig heeft hij nogal een specifieke smaak en wensen wat betreft kleding, heb alleen geen zin om samen met hem te shoppen, dus hoe ga ik dat aanpakken als hij toch een nieuwe jas moet?

En dan heb ik het dus alleen nog maar over kléren. Niet over wat er te eten mee moet in de broodtrommels, welke activiteit op school gaat plaats vinden, of er vriendjes over de vloer komen, welke zaken er nog geregeld moeten worden vanwege doorslapen en nachtzindelijkheid en ga zo maar door. Word je moet van het lezen van de bovenste alinea? Ik snap het. Ik zelf namelijk ook. Daar wil ik vanaf.

Ik wil weer zonder lijsten in mijn hoofd op pad en niet bezig zijn met mijn kind. Hoewel een groot deel van mijn wereld om hem draait, wil ik ook weer dat de wereld een beetje meer om mij draait. Blijven doen wat ik leuk vind, bijvoorbeeld. Schrijven doe ik graag en daar eis ik tegenwoordig tijd voor op. Soms is dat best pittig hoor, een boek schrijven en een baan in loondienst en een gezin. Maar ik word er blij van. Dat al die verhalen in mijn hoofd er eens uit mogen, dat ze er zijn mogen en dat ik in mijn eigen brein kan verdwijnen. Daarom ga ik het liefst alleen-alleen op pad. Met een muziekje in mijn oren en de laptop onder mijn arm, kan ik de wereld aan. Schrijf ik ook wel eens over iets met kinderen, ‘tuurlijk. Maar bovenal schrijf ik waar ik zin in heb. Leg ik een woordencollage met zinnen die ik leuk vind. En kom ik thuis als een leuker mens.

Een helpende hand

Ga ik samen met mijn kind weg? Dan wil ik ook met minder spullen de deur uit. Ik had altijd de wereld mee. Kleine jongens worden groot en hebben daarmee niet meer een uitgebreide tas nodig.

Met de snottebellen die mijn kind produceert, heb ik wel altijd extra zakdoekjes mee. Samen komen we er wel. Want ik heb nog nooit een moeder ontmoet die niet hielp. Die niet een shirt toestak, een extra luier of wat te drinken. Of het nu aan een papa of een mama is.

We hebben allemaal wel eens in een situatie gezeten dat er wat in die luiertas ontbrak en dan is het zo fijn om eens iets terug te kunnen doen. Dus zoek je nog een tissue, dan ben ik jouw helpende hand. Zonder bezwaar en zonder jezelf schuldig te voelen, help ik jou zoals andere mama’s mij hebben geholpen. Beetje bij beetje vegen we zo samen al die mom guilt de deur uit.

Copyright © 2022 | Lilian Finn